Prudnik był miastem garnizonowym już za czasów austriackich, tzn. przed rokiem 1742. Pod panowaniem pruskim w mieście... stacjonowała kawaleria: od 1819 roku 2 szwadron a od 1856 również 4 szwadron 6 pułku huzarów zwanych od koloru munduru "zielonymi". Plan miasta z 1890 roku pokazuje koszary na terenie obecnego pl. Wolności (Vogteiplatz), place ćwiczeń na przyległych działkach między ul. Kościuszki (Wiesenerstraße) a parkiem oraz stajnie, koszary i ujeżdżalnię na terenie dawnego zamku. Jest to w przybliżeniu teren obecnego pl. Zamkowego (Schloßplatz). Po północnej stronie torów kolejowych widać na planie obiekt opisany jako Pulverthurm - wieża prochowa. Był to magazyn prochu, który obsługiwał znajdującą się opodal strzelnicę. W ratuszu, w pomieszczeniu pod wieżą znajdował się odwach, z którego codziennie o godzinie 13-tej trzech żołnierzy maszerowało na wartę na wieży prochowej. Na przełomie stuleci wieża utraciła znaczenie jako obiekt wojskowy, a wartownikom na wysuniętym posterunku chętnie dotrzymywały towarzystwa wesołe prudnickie dziewczyny.

Budynki na pl. Zamkowym powstały w 1844 a koszary na terenie obecnego pl. Wolności w 1856. W roku 1889 oba szwadrony huzarów zostały przeniesione do Głubczyc. Po przebudowie koszar ich miejsce zajęła III bateria 57 pułku artylerii polowej.

Kolejny rozdział w historii prudnickiego garnizonu otworzył się po wybudowaniu w latach 1901-1903 nowoczesnych oraz interesujących pod względem architektonicznym i urbanistycznym koszar przy ul. Dąbrowskiego (Hennersdorfer Straße), do których 1 kwietnia 1903 wprowadził się 57 pułk. Budowę całego kompleksu sfinansowało miasto.

Starania władz miejskich o przyciągnięcie do Prudnika licznego garnizonu oraz ich gotowość do ponoszenia znacznych nakładów staną się zrozumiałe, gdy uświadomimy sobie jakie znaczenie dla gospodarki lokalnej miał stały pobyt kilkuset młodych ludzi, regularnie wynagradzanych i na ogół nieskłonnych do oszczędzania. Garnizon był swego rodzaju przedsiębiorstwem: wymagał obsługi i stwarzał nowe miejsca pracy. Powstały magazyny artylerii, szpital, administracja, komenda uzupełnień itd. Noszący niebieskie mundury z czarnymi kołnierzami żołnierze 57 pułku szybko zyskali sympatię mieszkańców miasta. Z czasem wielu z nich znalazło pracę w instytucjach miejskich, zawiązały się liczne kontakty rodzinne. W roku 1911 córka dowódcy garnizonu, pułkownika Crügera wyszła za mąż za landrata prudnickiego hr. von Choltitz z Łąki Prudnickiej. Stare koszary rozebrano przed rokiem 1909. Budynek przy pl. Zamkowym przebudowano na szkołę, istniejącą do dnia dzisiejszego. Dzięki staraniom ówczesnego proboszcza, ks. Johannesa Preißnera część terenu zakupiła parafia z przeznaczeniem pod budowę drugiego kościoła. Po nagłej śmierci ks. Preißnera w 1904 plany te zostały zarzucone, a na miejscu koszar urządzono ostatecznie obecny pl. Wolności.

W 1912 przeprowadzono w Rzeszy reformę wojsk lądowych. III bateria 57 pułku miała zostać przeniesiona do Gliwic, a jej miejsce miał zająć III batalion 23 pułku piechoty. Wybudowano nowe koszary przy ul. Grunwaldzkiej (Höferstraße): budynek sztabu, dwa budynki żołnierskie, budynek mieszkalny dla kadry oraz halę ćwiczeń. Dyslokacja planowana była na 1 października 1914. Wybuch I wojny światowej sprawił, że plany pozostały na papierze. 57 pułk pojechał na front, a w koszarach pozostał batalion rezerwowy i kompania piechoty.

Klęska Niemiec w 1918 oznaczała zarazem przerwę w historii prudnickiego garnizonu. W koszarach kwaterowały różne przemieszczające się oddziały, wśród nich jednostka austriacka, która przekroczyła granicę unikając w ten sposób rozbrojenia przez Czechów.

Po ustabilizowaniu sytuacji i utworzeniu w Niemczech nielicznej armii zawodowej - Reichswehr - Prudnik odzyskał w 1922 swój garnizon. W koszarach ulokowano początkowo baterię artylerii górskiej. Góry w okolicach Prudnika okazały się jednak mało górzyste i artyleria została przeniesiona gdzie indziej, a jej miejsce zajął 7 pułk kawalerii, później przemianowany na 11. W Prudniku stacjonował sztab, kompania łączności, orkiestra, kompania karabinów maszynowych i dwa szwadrony. Pozostałe dwa szwadrony ulokowano w Głubczycach i Oławie.

Kawalerzyści wkrótce stali się równie popularni jak wcześniej żołnierze 57 pułku. Niemała w tym zasługa orkiestry pułkowej, która dawała regularne koncerty w altanie w parku i uświetniała swoimi występami rozmaite uroczystości.

Po dojściu do władzy Hitlera i utworzeniu Wehrmachtu miejsce 11 pułku zajął III batalion 28 pułku piechoty, po aneksji Sudetów przeniesiony do Nowego Jičina. Na jego miejsce przyszedł 8 batalion łączności, który po wybuchu II wojny światowej wyruszył na front. W koszarach pozostał batalion rezerwowy, przeniesiony w 1940 do Alzacji. Przez jakiś czas zabudowania stały puste. Późną jesienią tego roku rozlokowano w mieście i okolicznych wsiach wielkie ilości wojska, które pozostały tu do maja/czerwca 1941. Ponownie otrzymał Prudnik stały garnizon w 1942: był to rezerwowy batalion strzelców nr 8. Stacjonował on w mieście do końca wojny.
   Warto wspomnieć też o pochodzącym z lat 1938/39 projekcie budowy w Prudniku koszar pułku pancernego. Teren ćwiczeń planowano urządzić na miejscu klasztoru św. Józefa. Przez pewien czas jego egzystencja była poważnie zagrożona. Ostatecznie jednak czołgi rozlokowano w Krnovie a klasztor ocalał.

Osobnym tematem jest funkcjonowanie szpitali wojskowych w Prudniku w latach II wojny światowej. Jesienią 1941 zajęto na ten cel szpital oo. Bonifratrów a następnie budynki szkolne przy obecnej ul. Szkolnej (Glodnystraße) i pałac w Mosznej. Łącznie w wymienionych obiektach pomieszczono 1000 łóżek szpitalnych.

Licząca sobie kilkaset lat historia garnizonu prudnickiego dobiegała końca na naszych oczach. Żołnierze zniknęli z ulic miasta. Tereny ćwiczeń zarastają drzewami. Sięgnijmy do wspomnień póki pamięć jest jeszcze żywa. Autor będzie wdzięczny za informacje i relacje o garnizonie prudnickim, zwłaszcza po roku 1945.